Ik begon met panel sessie over ‘extreme bionics’. Twee van de panelleden hadden imposante technologie in de benen. Letterlijk. Dit is Hugh Herr, die het MIT Centre for Extreme Bionics leidt. Imposante man, met humor, en nieuwe benen:
Een mompelende Duitse prothesenverkoper hield een 5-minuten inleiding die zo gründlich was dat ie 20 minuten duurde. Daarna werd het interessant, met die man (boven) en Aimee Mullins, die indrukwekkende en mooie dingen gedaan heeft met haar niet-zo-natuurlijke been, en fotogeniek (zoek maar op). Het gesprek ging over slimme amputaties, fijnzinne mechatronics, AI, non-invasieve optische koppelingen van electronische systemen met zenuwstelsels en ander geavanceerd maar realistisch knutselwerk aan het menselijk lichaam. Er werden videos getoond van de fijne mechaniek van kunstmatige voeten die een trap oplopen, gestuurd door zelflerende koppelingen van mens en machine – imposant! Het ging ook over bidirectionele systemen: dus niet alleen techno die door een mens wordt aangestuurd, maar ook andersom. Dus: intelligente systemen die bijvoorbeeld menselijke spieren aansturen. Wat de discussie over enge AI weer aansnijdt.
Dit alles werd onderkoeld, realistisch en met grote relevantie gebracht (want 2 van de 3 deelnemers waren ‘enhanced’ en daar blij mee), na de inleiding slechts af en toe onderbroken door de Germaanse mompelaar (die wel humor had trouwens). Goed was dit.
Apple cureert (en censureert)
Daarna, ‘curation in media’, een interview met Eddy Cue, een belangrijk man van Apple. Dat was: de gebruikelijke afstandelijkheid a la Apple. Zelf-bewierokend maar eigenlijk nauwelijks iets delend. Er werd wat gespeculeerd op Apples rol in muziek en film/TV, waar anderen (Netflix, Amazon, AT&T vooral) godsvermogens in steken en mensen wat verwachten van Apple. Daar ging de man grotendeels niet op in. Hij maakte enige song & dance over Apple’s bescherming van privacy en hun houding jegens geweld, porno en intolerante uitingen. En over Apple’s respect voor free speech, maar hij ging de natuurlijke dilemma’s daarin uit de weg. Alsof het simpel is. Ik kan over de keerzijden van hun – hardhandige – beleid uit eigen ervaring navertellen, maar goed. Charmant of ‘bereid tot dialoog’ zou ik ze niet noemen.
Hij lichtte de overname van Texture toe, die enkele uren eerder bekend gemaakt was. Wat een illustratie is van de titel van de sessie: Texture aggregeert en cureert kranten en bladen, en is dus een stap voorwaarts in Apple News. Texture heeft deals met veel, grote uitgevers van kranten en bladen (Condé Nast etc). Dat is dan ook wel weer een flinke stap, met deze kanttekening: mensen lezen maar beperkt kranten en bladen op die manier. Maar toch, best een ontwikkeling. Wat ik sterk vond, is dat hij benadrukte dat bij ‘kranten of bladen lezen’ een vorm van serendipiteit ingebouwd moet zijn, ook als je dat via een online gecureerd platform doet. De oude Negroponte zei dat ook al, iets als ‘af en toe moet je gewoon een stuk tegen komen over een sport die je niet volgt, uit een land/stad die je niet kent’. Dat is ‘bladeren’, en dat wil Apple dus blijven triggeren. Hulde.
Hij reflecteerde enigszins op TV, op films en series. En zei iets dat Jobs ook riep: TV kijken op de klassieke manier is achterhaald, maar nog steeds aanwezig in een soort van middeleeuwse vorm. ‘DVRs are just like VHS’, zei hij, en hij zei ook (weer) dat geen hond naar een zender wil kijken, maar naar programma’s (zou iemand in Hilversum of in Den Haag dit lezen?!?). Hij vroeg zich af waarom notificaties van met name live uitzendingen zo gebrekkig zijn. Hij deelde optimisme over augmented reality die live TV zou kunnen aanvullen.
Verder was het beleefd en niet zo veelzeggend, wat men kon verwachten. Het Cupertino Kremlin sprak, afgemeten en mondjesmaat.
Bedreigd brood
‘Shaping the future of bread’ was aangenaam raar. Ik beken: ik ben een bewonderaar van Nathan Myhrvold, en heb een van zijn monumentale boekwerken (‘Modernis Cuisine’) thuis staan. Myhrvold was CTO van Microsoft. Hij heeft nu een nieuw, mega-encyclopedisch boekwerk uitgebracht over brood. Ja, brood. Daar vertelde hij heel blij over, aan een klein gezelschap. Hij beschouwt brood als een bedreigd iets, vanwege de weerzin tegen koolhydraten en gluten, en vanwege industriële produktie van rotzooi.
Myhrvolds vermogen zit ergens rond de 500 miljoen, lees ik, en daar doet ie gekke nerdy dingen mee. Het is een soort hypernieuwsgierig kind in een middelbaar lichaam, met een hoofd erg vol hersenen. De hardcore kookboeken die hij maakt puilen uit, en hij zelf ook (+10 kilo, tijdens maken van dit boek, zei hij). Hij verklaarde bedroefd ‘I had to take out the chapter on sandwich physics’ omdat het boek té dik werd. Het was ontroerend. Michiel Berger en ik kregen er trek van, we gaan snel weer naar de WholeFoods.
Mars roept! Exponentieel picknicken en ruimte-neuken
Tot slot, een sessie over de kolonisatie van Mars. Met een componist, een arts en een man die zich outer space architect noemde (wat ik prachtig vind, ben ik jaloers op).
Ik beken: ik vat het niet. Ik zou niet weten waarom men dat zou willen, ik vind het iets als picknicken: moeilijk doen als het ook makkelijk kan (kamperen, gewoon op aarde, dat is ook erg). De weinige redenen die ik af en toe hoor vind ik romantisch (‘we gaan de ruimte in!’) of fatalistisch (‘de aarde gaat dood, we moeten een alternatief hebben’). Needless to say: het is krankzinnig duur. Wat ik er nog gekker aan vind is dat ruimtevaartfanaten dikwijls klagen over global warming, of ongelijkheid op aarde, of plastic soep. Ik zou zeggen, put your money where your mouth is? Ik heb hier bij SXSW niemand dat horen zeggen dus ik zal wel knettergek zijn. De sessie vanmiddag had de sfeer van een kerkdienst waar de gelovigen elkaar aanmoedigen, en men rijkelijk ‘Elon says’ zei. Elon is ons namelijk ontstegen, die heeft geen achternaam meer nodig, en iedereen wil de indruk wekken hem intiem-nabij te zijn – echt hoor. Dat het wetenschappelijk interessant is, is mij kraakhelder. Er werden allerhande medische en technische kwesties besproken, oprecht boeiend. Gelukkig sneed iemand ook reproductie in de ruimte aan, en observeerde het panel iets als ‘we need unconventional approaches to sex in space’, wat iedereen aan het fantaseren bracht. Prima!
Enfin, ik voelde me enigszins als bij een congres van tarotkaartlezers, verward ging ik snel op zoek naar een alcoholische versnapering. Tot ziens op Mars!
Michiel Buitelaar
Tweet
Deel