Bijnamen en voetbalclichés. Daar kun je me midden in de nacht voor wakker maken. De Stier van de Bosporus, de Tovenaar van Tatabánya of De Witte Socrates: stuk voor stuk epische bijnamen voor nog epischere voetballers. 

‘Alles naar wens?’, vraagt mijn kapper, terwijl ik verslagen in de spiegel staar. Een zomerse coupe – soit. Maar dit is wel heel rigoureus. Mijn volle bos is gekortwiekt en staat recht overeind. In een tijdsbestek van nog geen 20 minuten ben ik Edward Sturing geworden. 

Vanaf De Brink in het hart van Deventer loop je in een bijna rechte lijn richting De Adelaarshorst. Je hoeft slechts het geroezemoes van de zich verzamelende supporters te volgen om te weten waar je naartoe moet. 

Veel voetballers scoren regelmatig buiten de grenzen van het voetbalveld. Zo waren in Nijmegen de streken van Bram Nuytinck berucht en stond de selectie van NEC een keer bij me in de kroeg. 

Nu Brad Jones wekelijks acte de presence geeft bij Feyenoord in de Eredivisie, denk ik regelmatig terug aan een andere Australische doelman. Ander type, maar van hetzelfde onverstoorbare soort: Željko Kalac. 

Profvoetballers en muziek – het is altijd een schrijnende combinatie geweest. Al toen ik op de middelbare school zelf nog niet verder kwam dan Linkin Park en Limp Bizkit, haalde de VI Persoonlijk-rubriek de meest vervelende muzieksnob in mij naar boven. 

Juichen. Ik ben het eind vorige eeuw praktisch verleerd. Er lijkt een onvervalste vloek te rusten op de Goffert. NEC worstelt de gehele competitie met zichzelf. Het resulteert in een draak van een seizoen waarin de doelpunten schitteren in afwezigheid. 

Hoogtepunten bereik je als voetballer normaal gesproken met het eerste elftal. Als je bij de selectie zit, dan telt het tweede niet. Nee, daar doen jeugdspelers ervaring en gelouterde namen wedstrijdritme op. Door de continu wijzigende samenstellingen kan een tweede elftal weinig bereiken. Of toch wel? 

Vorige week was het voor mij na AZ – Cambuur niet alleen weer even WK 2014. De penaltyreeks in die bekerpot in Alkmaar met Tim Krul in de hoofdrol bracht me nog een paar momenten terug. 

Niet iedereen is zo'n clubman als Jan Vreman, die zijn hele carrière bij De Graafschap speelde en daarna bij de technische staf in Doetinchem aan de slag ging. Nee, er zijn genoeg andere carrières. Na deel 1 zijn hier opnieuw 11 broodvoetballers.

Jullie, de lezers, hebben gesproken. In de twee jaar dat Epische Voetballers nu live is, zijn dit de 11 oud-profs die jullie het meeste aandacht hebben gegund. Dit zijn de helden die jullie het meest gemist hebben.