Mensen én organisaties vliegen geregeld uit de bocht
De
comeback van het coronavirus drukt ons met de neus op de feiten: een vrij simpele oproep van de overheid (afstand houden van elkaar…) lijkt moeilijker vol te houden dan gedacht. Er zijn blijkbaar grenzen aan onze solidariteit.
Zolang het eigenbelang niet haaks staat op dat van anderen, lijkt er niet veel aan de hand. Maar als dat wel het geval is, dan kan het gaan wringen. De groep mensen die niet
deugt, is helaas vaak van grotere invloed op onze samenleving dan alle brave burgers bij elkaar. We noemen dit een sociaal dilemma.
We hadden een duidelijke afspraak en toch doe je het niet
Ken je die types die altijd doen alsof ze bergen werk hebben verzet, stelselmatig te laat komen en ja zeggen / nee doen? Het lijken onschuldige zaken, maar ze kunnen de werksfeer en resultaten behoorlijk negatief beïnvloeden.
De wetenschap heeft hiervoor de term freerider bedacht: mensen die een gemeenschappelijk systeem misbruiken om er persoonlijk voordeel uit te halen, ook al benadelen ze vaak anderen. Het lastige aan freeriders, pak je ze niet aan, dan zijn het vaak trendsetters. Dat kan een systeem waarin samenwerking van groot belang is totaal doen instorten. Denk er even over na.
Een kapotte ruit nodigt uit
In het boek van Bregman kwam de
broken-window theorie langs. Er zijn meerdere
interpretaties van deze theorie. De strekking is dat wanneer ergens iets kapot of smerig is, horkerig gedrag, vandalisme en criminaliteit in de hand gewerkt wordt en verloedering dreigt.
Zonder direct een slordige beantwoording te vergelijken met vandalisme (😏 alhoewel…), denk ik dat er overeenkomsten zijn met de omgeving waarin wij als bid managers werken. Door te accepteren dat een deel van je bid niet voldoet aan de standaarden, creëer je een omgeving waarin het acceptabel wordt om een voorstel van mindere kwaliteit op te leveren.
Zeggen we er wat van, of laten we het zitten
Praten over aanspreken is één, het daadwerkelijk doen is iets anders. Het blijft lastig, ongeacht de rol die je hebt of het niveau in de organisatie waar je opereert. Want je emoties spelen mee en je weet nooit hoe een gesprek uitpakt.
Ken je pappenheimers, soms is er meer aan de hand
Hoewel iedereen natuurlijk verantwoordelijk is voor de resultaten en de sfeer in het team, hoop ik dat jij en ik een beetje anders zijn. Dat we ons werk met net iets meer aandacht doen. Dat we telkens een stapje verder gaan, langer de tijd nemen om te begrijpen, de kaders doorgeven én bewaken. Stel dat het lukt elkaar vaker aan te spreken op minder effectief gedrag, zouden we dan niet veel meer resultaat boeken, met veel meer plezier?
Het is ook voor mij vaak een worsteling, dat super ongemakkelijke gevoel dat soms naar boven komt als ik iemand moest aanspreken op zijn gedrag. Ik voelde me zenuwachtig en twijfelde aan mezelf; had ik het wel bij het juiste eind? Hoe pak jij dat aan, ben wel geïnteresseerd.
Bregman eindigt met
tien leefregels. Bijvoorbeeld: Bij twijfel ga uit van het goede. Ik vind het een perfect startpunt. Doe er je voordeel mee.
Tot de volgende.
Victor