Een gecanceld Gala, een stukje Hertzberger en een foto van mijn hond

Gewoon, om eens te kijken hoe dit werkt - en of er interesse is VANUIT MIJN HOOGGEWAARDEERDE TWITTERPUBLIEK?

In het profiel van @MartinVisser zag ik dat je tegenwoordig een nieuwsbriefoptie hebt. Omdat het zondag is en ik een kater heb die vandaag na vijven niet meer met een ZoMiBo met een herstelbiertje kan worden weggespoeld, besloot ik om deze functie eens te verkennen.

Vanavond dus geen kroeg meer, en eerder deze week zeiden we ook al NEE BEDANKT tegen de kans om naar een heus gala te gaan. En niet zomaar een gala, maar een Gala van de Waarheid, in mediamuseum Beeld en Geluid in Den Haag. Nou is ‘mediamuseum’ al een grap op zich: iedereen die wel eens op het Mediapark is geweest, weet dat onze media geen apart museum nodig hebben, aangezien ze daar een levende expositie van zichzelf in een vitrine hebben staan. We waren uiteraard vereerd met de invitatie, maar hebben toch maar vriendelijk bedankt. Hieronder is de RSVP van GeenStijl terug te vinden.

Een paar jaar geleden had Rosanne Hertzberger een boekie te verkopen zomaar plotseling besloten dat ze een hekel had aan GeenStijl, en dat we kapot moesten. Want een handjevol sociaal ongemakkelijke bloggers met een bureaubaantje op het internet vormde een intrinsieke virtuele bedreiging voor de veiligheid van vrouwmeisjes op het internet, ofzoiets. Omdat deugfanfares het lekkerst klinken als iedereen meestampt op de maat van de moraal, werd haar missie een veldtocht van enkele weken, paginagrote manifesten in twee zelfimportante kranten (NRC en VK) en een paar adverteerders die met een boel misbaar afhaakten bij ons roze bastion van argeloze onschuld en polemisch plezier. Want sarcastische humor is niet echt de hoogste waarde op Hertzies karakterladder.

Wat wel enorm grappig is, was dat haar echtgenoot Arjan van Veelen steeds meer essays tegen woke, tegen cancelcultuur en tegen het censureren van afwijkende geluiden begon te schrijven. Hoe is de sfeer aan hun dinertafel geweest in die tijd, vraag ik me wel eens af.

De laatste maanden is de microbiologe echter zelf ineens een strijd voor keuzevrijheid en individuele rechten begonnen, en trekt ze niet langer ten strijde tegen de nar, maar tegen de macht: het coronabeleid en de daaruit voortvloeiende sociale tweedeling die Mark & Hugo op hun geweten hebben, krijgen er bijna wekelijks van langs in haar zaterdagcolumn in de Cognacbode aan het Rokin. En die stukkies zijn een genot om te lezen.

Het is enerzijds lastig te geloven dat de vrouw die ooit Dumpert en GeenStijl wilde lynchen vanwege een paar billetjes in beeld en een sarcastische internetgrap over een stomme Volkskrantcolumniste, plotseling haar peilen niet meer op pret en polemiek, maar op de politieke macht richt.

Die stukjes deel ik graag, zoals hierboven, en dat leidt soms tot verbazing bij anderen. Ze wilde GS toch ooit kapot maken? Ja, dat klopt, en het is ongetwijfeld nog steeds een onaangenaam persoon. Maar een goed stuk is een goed stuk, omhoog schoppen naar de macht altijd een prima strijd en wat mijzelf betreft: Haat dragen is een verspilling van energie, dus wat dat betreft vergeet ik nogal makkelijk. Wat ze destijds deed, blijft een verwerpelijk kruistocht tegen vrij spel, op basis van volstrekt waanzinnige aantijgingen. Tegelijkertijd heeft het ons wel het zelfstandig eigenaarschap van GS opgeleverd, los van door Belgen geknechte mediaconglomeraten waarin de pluriformiteit wordt verstikt. Bovendien heeft haar sneue actie de weerbaarheid van het merk aangetoond: een wekenlange kruistocht van heel diep deugend Nederland, gesteund door twee grote kWaLiTeItSkRaNtEn en diverse andere media, hebben GeenStijl niet kapot gekregen. And whatever doesn’t kill you, makes you stronger.

Dus, wat Bertje Brussen zei: Gedraaid als een blad aan de boom tijdens een orkaan. Nog even en het komt met een manifest om GS in de lucht te houden… Maar los daarvan. Lees die column. Want Rosanne Hertzberger, heeft helemaal gelijk.

Terwijl iedereen z'n woeste moraal op Complotmarmot Gideon van Meijeren en zijn potsierlijke pleidooi voor tribunalen tegen “landverraders” stond te projecteren, stapte één man - wellicht de enige die het kan - naar voren om in tien minuutjes tijd (en met enig geforceerd geduld) de hete lucht uit de heliumballon van het FvD-knaagdier te laten lopen. Pieter Omtzigt, openbaar aanklager in het tribunaal tegen het tribalisme tussen D66 en FvD:

Chun Yan bestond niet voor zijn eigen Chinese overheid, maar ook de Nederlandse bureaucratie erkende hem niet. Zijn verhaal, vorig jaar onder de aandacht gebracht door Harald Doornbos, is er eentje die laat zien dat je land geen communistisch regime hoeft te zijn om burgers te verzuipen in super starre, cynische en levens verwoestende bureaucratie. Dat weten we natuurlijk ook sinds het Toeslagenschandaal, maar het verhaal van Chun Yan is er eentje die als anekdote beter te behappen is, en daarom des te moeilijker te begrijpen. Inmiddels is hij toch door een computer, die ‘yes’ zei, met een Nederlands paspoort gezegend en omdat het een Chinees is, heeft ie meteen een KvK nummer aangevraagd, en een wokpan gekocht. Mocht je in de buurt van de Albert Heijn aan de Rijksweg in Groningen zijn, haal vooral ff een bak Foe Yong Hai bij Chun Yan: