In hun studie lieten de onderzoekers muizen rennen in een looprad. Na hun workout vertoonden de beestjes, in vergelijking met hun stilzittende soortgenoten, minder angstig gedrag en waren ze minder gevoelig voor pijn (dat kun je testen met gedragsexperimenten). Kwam dat door anandamide? In een tweede studie kregen de muizen een stof toegediend om endorfine te blokkeren. Er veranderde niks: de muizen waren na hun workout nog steeds relaxter. Maar als anandamide werd uitgeschakeld, bleven de beestjes angstig en gevoelig voor pijn, ook al renden ze urenlang.
De vraag die overbleef: voelden de muizen zich ook gelukzalig? Tja.. Je kan het ze niet vragen.
Dezelfde Duitse onderzoeksgroep heeft de test nu
herhaald bij mensen. 63 lopers stonden drie kwartier wandelend of rennend op de loopband. Na het rennen voelden ze meer euforie en minder angst dan na hun wandeling. Door hard te lopen steeg bovendien de hoeveelheid anandamide in hun bloed, net als bij de muizen. En net als de muizen kregen de mensen een stof toegediend om de endorfine-receptoren te blokkeren. Het maakte niet uit. Na hun run voelden ze zich nog steeds euforisch en minder gestresst.
Fuss zegt, alweer, dat endorfines waarschijnlijk niet sterk bijdragen aan dat euforische gevoel na een lange run.
Lang niet elke hardloper heeft trouwens ervaring met de runner’s high. Ik heb hem nooit gehad. Tuurlijk, hardlopen geeft me een fijn gevoel, maar euforisch? Zo'n gevoel dat je voor eeuwig door kunt rennen? Mwa…geloof het niet.
Hoe zit dat met jou? Laat het weten. Ik zit op
Twitter en
Instagram. Reageren op deze post kan ook.
Fijne dag nog!
Mariska van Sprundel
