Even tussendoor. Zo ‘virtueel’ zijn al die loopjes eigenlijk niet. Je staat op een daadwerkelijk parcours, met straten die net zo tastbaar zijn als wanneer er duizenden anderen met je meelopen. Eigenlijk loop je dus niet virtueel, maar gewoon in je eentje. Solo.
Echte virtuele wedstrijden zitten er overigens wel aan te komen. Op
het blog van MapMyRun beschreef redacteur Jennifer Purdie een technologisch toekomstbeeld voor hardlopers waarin
augmented reality-brillen elementen toevoegen aan de werkelijke omgeving.
Purdie: ‘Stel jezelf voor dat je de marathon van Rome loopt en ziet hoe de stad er in vroeger tijden uitzag als je historische monumenten passeert. Of kijk hoe tangodansers naast je heen en weer fladderen op de marathon van Buenos Aires.’ Volgens haar heeft augmented reality de potentie om nóg meer mensen het hardlopen in te trekken.
In de virtueelste aller virtuele races heb je niet eens meer een parcours nodig. Je zet een virtual reality-bril op en loopt straks gewoon vanaf de loopband de Boston Marathon. Zonder je eerst te hoeven kwalificeren.
Strikt genomen is zelfs zwaartekracht niet noodzakelijk. Kijk maar naar astronaut Tim Peake. Hij
liep in 2016 de London Marathon op een loopband vanuit het internationaal ruimtestation (ISS), terwijl hij keek naar een virtual reality-video van het iconische parcours.
We dwalen af. Onder de aardse omstandigheden van nu is er maar één optie en dat is de solorace. Om eerlijk te zijn heb ik me er nog niet aan gewaagd. Ik betwijfel of ik in mijn eentje net zo gemotiveerd ben als wanneer ik trappelend van opwinding in een startvak sta. Daarnaast word ik zenuwachtig van het idee om over openbare wegen te razen die niet zijn afgezet, bang om onder een auto te belanden of een voetganger omver te kegelen.
Hoe zit dat bij jou? Al meegedaan aan een coronaproof solowedstrijd? Laat het weten via de peiling in deze
tweet. Een toelichting kan je achterlaten in de comments.
Veel loopplezier!
Mariska van Sprundel