Waarom heb ik zo weinig van mij laten horen? Simpel:

Boeken.

Mijn jaar begon met Gevoel voor tumor en sindsdien ben ik niet meer gestopt met boeken schrijven. Gevoel voor tumor was ook een televisieserie, maar in het boek vertelt Leander Verdievel zijn persoonlijke verhaal.

Leander overleefde kanker en kan met veel smaak vertellen over zijn lotgevallen. Kijk maar:

Het boek gaat over kanker zonder truttige wolligheid, wel met humor. Leander wilde het boek maken dat hij had willen lezen toen hij ziek was.

Ik denk dat dat is gelukt.

Ik ga niet opsommen wat ik sindsdien allemaal heb geschreven – onder andere een boek met een dermatoloog en de jongste worp van Kristof Calvo – maar er zit in de zeer nabije toekomst nog ’t een en ’t ander aan te komen.

Een boek dat zeer binnenkort verschijnt, is Mijn papa was bij de SS, dat ik schreef met Wim Claeys, die ge misschien kent als trekzakspeler en cabaretier.

Wims pa vocht in de Tweede Wereldoorlog aan het Oostfront en als jonge gast was hij zelf nogal extreemrechts. Hij getuigde daar al over in het tv-programma Kinderen van de collaboratie. Ook zijn (uitstekende) theatervoorstelling Zwartzak was gebaseerd op het oorlogsverleden van zijn pa.

In ons boek vertelt Wim hoe hij zich dankzij de muziek kon loswrikken uit radicaal rechts en hoe hij zich verzoende met het duistere verleden van zijn vader.

Mijn naam staat niet op de cover en dat kan mij niet schelen: ik ben er vreselijk fier op dat ik dat verhaal mocht schrijven. Het resultaat zal u verbazen en ontroeren.

Hier meer info:

En hier wat aanvullende literatuur in dezelfde sfeer (maar toch helemaal anders):

Terwijl ik in het voorjaar het ene manuscript na het andere uit mijn toetsenbord hamerde, had ik nog een reeksje lopen in De Morgen:

In mei kwam daar een eind aan, en misschien maar best, want mijn agenda dreigde met staken als ik hem zo vol bleef proppen.

Toch was ik niet helemaal voldaan. We hadden zoveel interessante muzikanten geïnterviewd, daar moest méér in zitten. Samen met fotograaf Tom Lagast stapte ik naar uitgeverij Houtekiet en we vroegen: ‘Zijt gulder geïnteresseerd in een boek op basis van onze reeks?’

Uitgeefster Els Wouters dacht even na en besloot: 'Ja, eigenlijk wel.’

En voilà, ik herwerkte al het materiaal dat ik had verzameld tot een boek dat u iets probeert te vertellen over de essentie van muziek. Het verschijnt spoedig en zal heten:

Van aria tot beat.

(Een idee van Els, die titel, en ik durf te zeggen: een zeer goed idee.)

Meer info:

Hoe ze precies op het idee is gekomen, weet ik niet, maar op een dag kreeg ik telefoon van Hadewych Van den Bossche – in een zeer ver verleden mijn bazin op de eindredactie van De Morgen – en zei ze:

‘Tim! Wij zijn bezig met een kinderboek en gij gaat dat schrijven!’

Illustratrice Eva Devriendt had een serie fantastisch schone tekeningen gemaakt. Ze had een bijbehorend verhaal in gedachten en ik moest ervoor zorgen dat dat verhaal in mooie bewoordingen op papier kwam te staan.

Bon, ik heb dan maar een kinderboek geschreven, zoiets kunt ge toch niet weigeren? Niet dat ik het ooit al had geprobeerd, en evengoed had dat gigantisch kunnen mislukken, maar Hadewych was content en Eva was zeer enthousiast, dus joepie juij, champagne!

Villa Victoria zal ons boek heten. Het gaat over een meisje, Aida, dat per toeval ontdekt dat ze een oma heeft en niet zomaar een oma: een voormalige trapeziste die woont in een geschift rusthuis.

Tegen Sinterklaas zal het in de boekhandel liggen. Ik kijk er ontzettend naar uit, want dat wordt een prachtige uitgave.

Ja, gij!

Ik heb eergisteren geschiedenis geschreven.

Maandag 24 september 2018 is de dag waarop het water van de Nederschelde weer tot bij de Leie vloeide. Bijna zestig jaar lang nam een parking de plaats in van de rivier en eindelijk is die historische vergissing ongedaan gemaakt.

Het Gentse schepencollege keek toe hoe een vloedgolf de Reep deed vollopen. En toen arriveerde een kano met daarin: moi.

Mijn maat Wouter Woussen sprong erbij, een journalist van Het journaal vroeg waar ik in godsnaam mee bezig was, zodat hij mij – in ontbloot bovenlijf – in zijn reportage kon monteren:

Terwijl een kraan de laatste scheppen aarde wegwerkte, zaten Wouter en ik klaar om het water te veroveren.

Eigenlijk mochten we niet, maar tja, ge zijt Gentenaar of ge zijt het niet. Illegaliteit maakt een primeur des te wijzer.

Dus peddelden wij als eersten over de Reep, helemaal tot aan de Scaldissluis.

Bij De Gentenaar vonden ze dat zo wijs, dat ze ons ’s anderendaags in de gazet gooiden:

Mijn eigen, zeer volledige verslag, ook met hyperlinks naar artikels en nieuwsuitzendingen, leest ge hier: