De trein naar Antwerpen nemen om te gaan vergaderen, klinkt saaier dan het is. Ik kan en mag er verder niets over zeggen, maar ’t heeft te maken met satire en als het allemaal in orde komt, gaat het de max zijn.

Cool.

Later meer!

Muziek is een enigma, en hoe meer ge erover babbelt, hoe groter dat enigma wordt.

Daarom blijft ‘Wat is muziek?’, onze reeks in De Morgen, maar voortduren. 

Machtig.

In de aflevering van vandaag vertelt drummer Steven Cassiers (Dans Dans) over hoe hij zingt met zijn instrument, hoe hij uitblinkt op de achtergrond.

Ik vond dat een zeer boeiend gesprek, ge zult er helaas voor moeten betalen (of uw e-mailadres afgeven):

Op YouTube kunt ge gratis en voor niets luisteren naar het magnifieke ‘Au Hasard’ van Dans Dans:

Steven stelde nog een lijstje samen met platen die hem inspireerden, platen waar er verdorie zeer kundig op wordt gedrumd. Het lijstje staat op Spotify.

Vrouwen die willen werken, doen dat ondanks de regels die in haast ieder land gelden.

Nog altijd zit het systeem zo in elkaar dat het vrouwen op alle mogelijke manier thuis probeert te houden om voor kinders te zorgen.

In Italië, om maar een voorbeeld te noemen, heeft dat tot gevolg dat vrouwen én niet gaan werken én weigeren om kinders te baren.

Het gevolg:

De werkloosheid stijgt en het geboortecijfer daalt. Al jaren aan een stuk.

Niet alleen zien vrouwen hun carrière en/of kinderwens gefnuikt, het schaadt de hele economie.

Wat moet ge dan doen?

Zeer simpel: ondersteun werkende moeders. Zorg dat er gepaste kinderopvang is, dat ze gemakkelijk ouderschapsverlof kunnen nemen.

Sommigen noemen dat ‘pamperen’.

Zulke mensen hebben liever dat we allemáál in de shit zitten.

Mijn Xbox 360 is netjes aangesloten op ons tv-toestel en één schuif van ons tv-meubel zit vol videogames.

’t Is niet dat ik geen goesting meer heb om te gamen, ’t is gewoon dat ik wéét dat ik minstens twee weken van mijn leven kwijt zal zijn als ik weer een game begin te spelen.

Ik voel een constant verlangen om virtuele tegenstanders met veel bloedvergieten overhoop te schieten.

Maar ik bijt op mijn tanden: geen tijd, geen tijd, geen tijd.

En voorlopig ook geen geld voor een Apple TV waarop ge kunt gamen.

Miljaar, als ik dat ding ooit in huis haal, zal mijn productie zodanig kelderen dat ge de aarde zult voelen beven.

Een artikel zoals dit lezen, helpt helaas niet om die blijvende hunkering naar digitale wreedaardigheid te temperen:

Wat hebben kunstpenissen, vibrators en andere trillende dingen te maken met de emancipatie van de vrouw?

Redelijk veel, blijkbaar.

Ik heb één chance: ik heb weinig tot geen last van angst.

Het nadeel daarvan is dat ik soms wat roekeloos ben.

Het voordeel is dat ik mij niet zal laten verlammen door iets wat in mijn kop zit.

Bon, als ge last hebt van een obsessief-compulsieve stoornis, kunt ge u daar niet zomaar over zetten door te beslissen dat ge er u over zet.

Maar dat betekent evenmin dat ge er níéts aan kunt doen.

‘Exposure therapy’ is bijvoorbeeld een oplossing:

Het is vandaag vrijdag en zondag 17 september is het de allerlaatste dag dat ge in ’t STAM (Stadsmuseum Gent) naar In de Baan van de ring kunt gaan kijken.

Fotograaf Tom Verbruggen verkoopt de prints nadien, als ge geïnteresseerd zijt, moet ge eens naar onze Facebook-pagina surfen, daar staat een fotogalerij met prijzen en al.

Voor de crowdfunders – nog eens merci, overigens – hebben we allerlei lekkers in enveloppen gestoken en we zijn die enveloppen nu aan het verspreiden.

Na 17 september blijft het boek gewoon te koop:

(Wijs, trouwens: ‘In de Baan van de Ring’ zit er nu stilaan op, maar over twee weken rolt 'mijn’ volgende boek van de persen. Ik zet mijn tussen tsjoepkes, want ik speelde ghostwriter. ’t Is de naam van comedian Arnout Van den Bossche die geheel terecht op de cover prijkt van Burn-out voor beginners, het eerste serieuze boek over burn-out dat grappig is.)

Ik moet daar verder geen woorden aan vuilmaken.

Gewoon klikken en kijken:

Eline Delrue is een fantastische vrouw – maar ’t is de mijne en ik deel haar niet.

Ze is ook een getalenteerde vertelster.

Samen met professor reproductieve geneeskunde Petra De Sutter (UZ Gent) schreef ze De maakbare baby.

De combinatie van die twee is goud waard.

Petra zorgde voor de wetenschappelijke insteek, Eline voor de persoonlijke verhalen en samen gingen ze experts interviewen over de ethische kant van de zaak: hoe ver moogt ge gaan in technologische hulp bij het verwezenlijken van een kinderwens?

Ze stelden hun boek voor in de aula van de Universiteit Gent – ge zult niet snel een zaal vinden die geschikter is.

Er stond vorige week een voorpublicatie in De Morgen, met twee pakkende verhalen van Eline. Ge kunt hier al eens proeven:

Mijn reading challenge op Goodreads wordt een fiasco.

Ik had mijn eigen voorgenomen om dit jaar 45 boeken te lezen, maar ik heb er nog maar achttien uit.

“Ge zit dertien boeken achter op schema”, herhaalt Goodreads de hele tijd.

Ik moet eerlijk zijn:

Die challenge halen is mathematisch onhaalbaar.

Doch niet getreurd: de reden dat ik minder kon lezen dan gepland, is dat ik veel meer heb geschreven dan voorzien.

En mijn pen rust bijlange nog niet op haar lauweren.

Er zijn een paar dingen in voorbereiding waarvan ik hard hoop dat ze zullen lukken:

Voor de eerste twee dingen moeten allerlei sterren en planeten nog in de juiste constellatie terechtkomen, voor het derde puntje moet ik vooral zelf in gang schieten.

Maar dat ik in gang ga schieten, heb ik te danken aan dit boek:

Om de een of andere reden had ik nooit eerder gedacht aan zelf dingen publiceren als e-book.

Waarom niet?

Omdat ik in het klassieke patroon zat van:

Dankzij het bovenstaande boek weet ik dat het ook zo kan:

Drie jaar geleden schreef ik voor De Morgen een reeks over de zeven nieuwe wereldwonderen en dat was de meest gelezen reeks van de zomer van 2014.

Helaas:

Ik heb nadien niet hard genoeg gepusht om daar een boek op te baseren, met meer foto’s en langere teksten.

Maar kijk:

Ik ben de lange versies van mijn reportages aan het afstoffen, ik heb iBooks Author gedownload en ik heb nog honderden foto’s staan van die wereldreis in één maand tijd.

Binnenkort ga ik dus gewoon mijn eigen e-book in Apple’s iBooks Store publiceren (en misschien ook in de Kindle Store van Amazon).

Wat denkt ge, zou ik 9,99 euro durven te vragen voor een boek vol vlammende reisverslagen en redelijk wijze foto’s?

Wat als mijn ervaringen positief zijn?

Dan ga ik mij toeleggen op fictie.

Ik droom er al een tijdje van om sciencefiction te schrijven, maar ik weet één ding:

Een heel boek krijg ik niet gebolwerkt, maar ik heb de voorbije twee jaar redelijk veel gelezen over het schrijven van korte verhalen.

Ik heb iets uitgedacht, mijn structuur staat op poten.

Het gaat over vluchtelingen, terrorisme, technologie, vergiffenis en zelfopoffering.

Het hoofdpersonage is Sepideh, een Vlaams-Iraans vrouwmens dat zich in nesten laat brengen door haar goed hart.

’t Enige wat ik moet doen, is beginnen te schrijven.

Mijn businessplan op middellange termijn:

Ondertussen lees ik regelmatig boeken over fictie schrijven, want ik voel dat het niet genoeg is om geestige zinnen te kunnen formuleren.

Een spannend verhaal smeden is geen kattenpis, dedju.

Ik las van de week dit boek over fictie, The Art of Fiction van John Gardner:

Mijn eerste reactie:

Pff.

Ik was er niet kapot van.

Dat komt misschien omdat het vooral gericht is op jonge schrijvers.

Ik ben niet echt een schrijver (meer een reporter), maar ik ben niet meer zo jong.

En dus dacht ik bij veel van Johns aanwijzingen:

Ik kon wel weer een boekje toevoegen aan mijn leeslijst van Goodreads, nog dat geluk.

De Morgen stuurde mij vorige zondag naar het WK vissen in Ronquières.

Ik dacht eerst:

Maar verdomd, ’t was wijs.

Die gasten legden mij de magie van ’t hengelen uit en hoewel ik als jonge gast ook weleens ging vissen, voelde ik nu pas:

Dat veel Oost-Europese sukkelaars nauwelijks iets aan hun haak geslagen kregen, maar de Fransen, de Engelsen en de Belgen wél, was geen toeval.

De Belgen waren favoriet en ze wonnen met overmacht.

Met dank aan de voorn, een vis die ge enkel met veel kunde en techniek uit het water schept.

Hier mijn verslag: