Anton Corbijn, een aap in een kasteel, en opgroeien in een vreemd land!

Samen leerden ze hun nieuwe vaderland kennen. Kinderen vanuit alle windstreken. Vluchtelingen. Nieuwe Nederlanders. En leerkracht Teade Walma zette ze op de foto. Aandoenlijke portretten. Vijftien jaar later ontvangt hij hen op de plek waar ze elkaar leerden kennen: De wijde wereld, een school voor asielzoekers in Amsterdam. Om nog eens naar zichzelf te kijken. Letterlijk en figuurlijk.

Vanuit die reünie, waarbij vanzelfsprekend warme gevoelens loskomen, maakt regisseur Sherman De Jesus kleine portretjes van drie deelnemers: Mina uit Irak, Hamza uit Burundi en Melika uit Iran. Ze hebben zich ontwikkeld tot jongvolwassenen die hun plek in Nederland lijken te hebben gevonden, zonder dat ze hun roots daarmee verloochenen.

Tot al te opzienbarende verhalen of conclusies leiden hun persoonlijke getuigenissen verder niet. De voormalige vluchtelingenkinderen ogen tegenwoordig als volstrekt normale Nederlandse jongeren. Bezig met een reis naar het buitenland, de omgang tussen hun gescheiden ouders of het zelf aangaan van het ouderschap.

En misschien is dat ook wel de voornaamste boodschap van deze aardige docu: ‘Zij’ worden uiteindelijk meestal gewoon ‘Wij’.

KIJK HIER ONLINE inclusief het interview met maker Sherman de Jesus in Doctalks

Als jonge vrouw wilde ze een hele zwik kinderen, een aap en een kasteel, zo wil de familielegende. Al Julita’s dromen kwamen uit, maar niet helemaal op de manier die ze in gedachten had gehad. Haar volwassen zoons en dochters stellen nu impertinente vragen over het verleden, die aap bleek uiteindelijk onhandelbaar en dat droomkasteel werd een ongelooflijk rommeltje en onbetaalbaar bovendien. En nu wil haar echtgenoot de excentrieke Julita ook al niet meer aanraken. Hij trouwde ooit een meisje van 53 kilo, zegt Antonio fijntjes. Tegenwoordig is hij getrouwd met een vrouw die bijna dubbel zoveel weegt.

In Lots of Kids, a Monkey and a Castle richt de Spaanse acteur Gustavo Salmerón z’n camera op zijn praatzieke moeder. Hij filmt en bevraagt haar in huiselijke kring, een onvervalst huishouden van Juan Piedra dat helemaal, he-le-maal, dichtgegroeid is met spullen. Door de financiële crisis dreigen Julita en haar man Antonio bovendien bankroet te gaan en wordt de vraag actueel hoe dit gigantische hoardershuis in godsnaam kan/moet worden ontruimd? En, een vraag die steeds terugkeert: waar zijn eigenlijk de botten gebleven van Julita’s grootmoeder, die werd geëxecuteerd tijdens de Spaanse burgeroorlog?

Veertien jaar lang maakte Gustavo opnames voor deze film waarvan zijn moeder in eerste instantie dacht dat die alleen voor de eigen familie zou worden. Wie zat er immers op haar verhaal te wachten? En zou dat dan niet goed gefilmd en gemonteerd moeten worden? Een gelikte, strak gestructureerde documentaire zou de plank in dit geval echter behoorlijk mis hebben geslagen. Bij Julita en haar rommelige entourage past een charmante warboel van een film. En die doet in de verte wel wat doet denken aan Grey Gardens, een documentaireklassieker over de buitenissige moeder en dochter Beale, die zich begin jaren zeventig hadden verschanst in een vervallen en vervuild landhuis.

Terwijl haar kinderen beginnen op te ruimen, leegt Julita in Lots Of Kids, A Monkey And A Castle vooral haar overvolle hart, waarvan waarschijnlijk nog nooit een moordkuil is gemaakt. Het is een vermakelijk tafereel, met een melancholieke ondertoon. Van een uitbundig leven dat ten volle is geleefd, maar nu toch echt zijn einde nadert.